شب خامش است و خفته در انبان تنگ روي
شهر پليد كودن دون ، شهر روسپي 
ناشسته دست و رو 
برف غبار بر همه نقش و نگار او 
بر ياد و يادگارش ، آن اسب ، آن سوار 
بر بام و بر درختش ، و آن راه و رهسپار 
شب خاموش است و مردم شهر غبار پوش
پيموده راه تا قلل دور دست خواب 
در آرزوي سايه ي تري و قطره اي 
رؤياي دير باورشان را 
آكنده است همت ابري ، چنانكه شهر 
چون كشتي شده ست ، شناور به روي آب 
شب خامش است و اينك ، خاموشتر ز شب 
ابري ملول مي گذرد از فراز شهر 
دور آنچنانكه گويي در گوشش اختران 
گويند راز شهر 
نزديك آنچنانك 
گلدسته ها رطوبت او را 
احساس مي كنند 
اي جاودانگي 
اي دشتهاي خلوت وخاموش 
باران من نثار شما باد

ما چون دو دريچه ، رو به روي هم 
آگاه ز هر بگو مگوي هم 
هر روز سلام و پرسش و خنده 
هر روز قرار روز آينده 
عمر آينه ي بهشت ، اما ... آه 
بيش از شب و روز تيره و دي كوتاه 
اكنون دل من شكسته و خسته ست 
زيرا يكي از دريچه ها بسته ست 
نه مهر فسون ، نه ماه جادو كرد 
نفرين به سفر ، كه هر چه كرد او كرد

ديگر اكنون ديري و دوري ست 
كاين پريشان مرد 
اين پريشان پريشانگرد 
در پس زانوي حيرت مانده ، خاموش است 
سخت بيزار از دل و دست و زبان بودن 
جمله تن، چون در دريا، چشم 
پاي تا سر، چون صدف، گوش است 
ليك در ژرفاي خاموشي
ناگهان بي ختيار از خويش مي پرسد 
كآن چه حالي بود ؟ 
آنچه مي ديديم و مي ديدند 
بود خوابي، يا خيالي بود ؟
خامش، اي آواز خوان ! خامش 
در كدامين پرده مي گويي ؟
وز كدامين شور يا بيداد ؟
با كدامين دلنشين گلبانگ، مي‌خواهي 
اين شكسته خاطر پژمرده را از غم كني آزاد ؟
چركمرده صخره اي در سينه دارد او 
كه نشويد همت هيچ ابر و بارانش
پهنه ور درياي او خشكيد 
كي كند سيراب جود جويبارانش ؟
با بهشتي مرده در دل ،‌كو سر سير بهارانش ؟
خنده ؟ اما خنده اش خميازه را ماند 
عقده اش پير است و پارينه 
ليك دردش درد زخم تازه را ماند 
گرچه ديگر دوري و ديري ست 
كه زبانش را ز دندانهاش 
عاجگون ستوار زنجيري ست 
ليكن از اقصاي تاريك سكوتش ، تلخ 
بي كه خواهد ، يا كه بتواند نخواهد ، گاه 
ناگهان از خويشتن پرسد 
راستي را آن چه حالي بود ؟
دوش يا دي ، پار يا پيرار 
چه شبي ، روزي ، چه سالي بود ؟

با همين چشم ، همين دل 
دلم ديد و چشمم مي گويد 
آن قدر كه زيبايي رنگارنگ است ،‌هيچ چيز نيست 
زيرا همه چيز زيباست ،‌زياست ،‌زيباست
و هيچ چيز همه چيز نيست 
و با همين دل ، همين چشم 
چشمم ديد ، دلم مي گويد 
آن قد كه زشتي گوناگون است ،‌هيچ چيز نيست 
زيرا همه چيز زشت است ،‌ زشت است ،‌ زشت است 
و هيچ چيز همه چيز نيست 
زيبا و زشت ، همه چيز و هيچ چيز 
وهيچ ، هيچ ، هيچ ، اما 
با همين چشم ها و دلم 
هميشه من يك آرزو دارم 
كه آن شايد از همه آرزوهايم كوچكتر است 
از همه كوچكتر
و با همين دلو چشمم 
هميشه من يك آرزو دارم 
كه آن شايد از همه آرزوهايم بزرگتر است 
از همه بزرگتر 
شايد همه آرزوها بزرگند ، شايد همه كوچك 
و من هميشه يك آرزو دارم 
با همين دل 
و چشمهايم 
هميشه

چون پرده ي حرير بلندي
خوابيده مخمل شب ، تاريك مثل شب 
آيينه ي سياهش چون آينه عميق 
سقف رفيع گنبد بشكوهش
لبريز از خموشي ،‌ وز خويش لب به لب 
امشب بياد مخمل زلف نجيب تو 
شب را چو گربه اي كه بخوابد به دامنم 

من ناز مي كنم
چون مشتري درخشان ،‌ چون زهره آشنا
امشب دگر به نام صدا مي زنم تو را 
نام ترا به هر كه رسد مي دهم نشان 

آنجا نگاه كن 
نام تو را به شادي آواز مي كنم 
امشب به سوي قدس اهورائي
پرواز مي كنم

از تهي سرشار 
جويبار لحظه ها جاري ست 
چون سبوي تشنه كاندر خواب بيند آب ، واندر آب بيند سنگ 
دوستان و دشمنان را مي شناسم من 
زندگي را دوست مي دارم 
مرگ را دشمن 
واي، اما با كه بايد گفت اين ؟ من دوستي دارم 
كه به دشمن خواهم از او التجا بردن 
جويبار لحظه ها جاري

خشمگين و مست و ديوانه ست 
خاك را چون خيمه اي تاريك و لرزان بر مي افرازد 
باز ويران مي كند زود آنچه مي سازد 
همچو جادويي توانا ، هر چه خواهد مي تواند باد 
پيل ناپيداي وحشي باز آزاد است 
مست و ديوانه 
بر زمين و بر زمان تازد 
كوبد و آشوبد و بر خاك اندازد 
چه تناورهاي باراو مند 
و چه بي برگان عاطل را 
كه تكاني داد و از بن كند 
خانه ازبهر كدامين عيد فرخ مي تكاند باد ؟
ليكن آنجا ، واي 
با كه بايد گفت ؟
بر درختي جاودان از معبر بذل بهاران دور 
وز مسير جويباران دور 
آِياني بود ،‌مسكين در حصار عزلتش محصور 
آشيان بود آن ، كه در هم ريخت ،‌ ويران كرد ،‌ با خود برد 
آيا هيچ داند باد ؟

غمگین ترین جای خاطره اونجاییه که :


کم کم احساس مے کنے

چهرش داره از یادت مے ره ...!

اونوقت با یه مرده فرقی نداری

دلم می گیرد از هر چه هست
دلتنگ می شوم به هر چه نیست
چه خوب می شد
نبود هر چه که هست
بود هر چه که نیست
دلتنگی هایم را جایی، جا گذاشته ام
کجا؟ نمی دانم
فقط دلم دل دل می کند
خسته ست و افسرده
این روزها .... بی خیال
فقط سرم درد می کند ... نشانه چیست ؟ مرگ
دوباره چسب خورده ترین قسمت سینه ام می شکند
جایی که تمام ساعت های سکوت سعی به جمع کردن آن داشته ام
تب می کند نگاه ... می سوزد این دلم
قلبم چه بی کس است
دنیا

دلتنگ که باشی

آدمِ دیگه ای می‌شی!
خشن‌تر ، عصبی‌تر ، کلافه‌تر ، بدبین تر و تلخ‌تر ...
و جالب‌تر اینکه با آدمای اطرافت هم کاری نداری!
همش رو نگه میداری و دقـــــیقا سرِ کسی
... ... ... خالی میکنی که:

دلتــــنگشی ..!

چـقـدر ایـن حـصـارِ لـعـنـتـیِ سـكـوت ! بـلـنـد اسـت مـیـانِ مـن و تـو . . .

چـیـزی بـگـو! تـا بـُگـشـایـد گـلـویـمـ بـه هـِق هـِق . . /.

دلم برای کسی تنگ است

که چشمهای قشنگش را

به عمق آبی دریا می دوخت

و شعرهای قشنگی

چون پرواز پرنده ها می خواند

نمی دانم شبی که اشک ها در گونه هایم میشود سیلاب خونابه 

شب و روزی که از شادی بودن در کنار تو 

می پرم از خواب بی پروا 

و خود را پشت پولادین ترین زنجیرجاویدان بی مهریت می بنیم 

تو آیا لحظه ای، در گوشه ای،کنج اتاقی ،ذره ای در فکر من هستی؟ 

من آیا گوشه ای پستوی قلبت لانه ای دارم؟ 

مرا در انتهای باور مستانه ات 

در امتداد فرصت و تردید 

اگر یابی ،کمی اندیشه کن 

شاید به زیر ضربه های سمّ بی مهری مرا دیدی 

که می پوسم و می خشکم و می سوزم و ویران می شود این دل 

تو آیا با دلی لبریز از احساس و آرامش 

کمی یا ذره ای ،کنج اتاقی،گوشه ای در فکر من هستی؟ 

من اما با تمام دردهایم می شوم تنها 

تواما با نگارت چون شدی تنها 

در پیچ و خم شبهای بارانی 

به هنگام مرور خاطرات سرد و متروکه ت 

بگو با من به راستی ذره ای در فکر من هستی؟

لبهایت طعم سیگار میداد !
و من میدانستم که تو سیگار نمیکشی

یقین دارم تو هم من را تجسم می کنی گاهی

به خلوت با خیال من تکلم می کنی گاهی

هر آن لحظه که پیدا می شوی از دور مثل من

به ناگه دست و پای خویش را گم می کنی گاهی

چنان دریا ، نا آرام و توفانی تو روحم را

اسیر موجهای پر تلاطم می کنی گاهی

دلم پر می شود از اشتیاق و خواهشی شیرین

در آن لحظه که نامم را صدا می کنی گاهی

همه شعر و غزلهای پر احساس مرا با شوق

تو می خواهی و زیر لب تبسم می کنی گاهی

تو هم مانند من لبریزی از شور جنون عشق

یقین دارم تو هم من را تجسم می کنی گاهی

گفتی
دوستت دارم و
من

به خیابان رفتم.

فضای اتاق

برای پرواز کافی نبود.

دلم خوش بود که یارم با وفا بود/کمی از زندگیش از آن ما بود /ولی افسوس که فکر ما غلط بود که زنگ تفریحش احساس مابود

میم مشکلات زندگی را که برداریم زندگی شیرین میشود . .

براﮮ کسـﮯ کهـ متوجهـ نبودنتــ نیستــ

پَرپَر بشـﮯ

ولـﮯ وقتـﮯ بعد از یـﮐـ روز دَر به دَرﮮ و دِلواپسـﮯ

بهش میـگـﮯ ، دوستــ دارم

تمــوم چیزﮮ کهـ میشنــوﮮ

یـﮐـ "مِرسـﮯ" خشـﮐــ و خالیــهـ .....!

دَردِ بزرگیهـ

حَســـودي ميكُنـــمــ .!! گــــــــاهــي بـِـــه خـــودمـ

كــِــه هيـــچ كــس انـــدازۀ مـَـــن ..

دوسـتــ نـَــدارد

غـروبـا میون هــفته بر سـر قـبر یه عاشـق
یـه جوون مـیاد مـیزاره گـلای سـرخ شـقایـق
بی صـدا میشکنه بغضش روی سـنـگ قبـر دلدار
اشک میریزه از دو چـشـمش مثل بارون وقت دیدار
زیر لب با گـریه مـیگه : مـهـربونم بی وفایـی
رفتی و نیـسـتی بدونی چـه جـگر سـوزه جـدایی
آخه من تو رو می خواستم اون نجـیـب خوب و پاک
اون صـدای مهـربون ، نه سـکــوت ســرد خــاک
تویی که نگاه پاکت مـرهـم زخـم دلــــم بـود
دیدنـت حـتی یه لـحــظه راه حـل مشکـلـم بود
تو که ریـشه کردی بـا من، توی خـاک بی قراری
تو که گفتی با جـدایی هـیـچ مـیونه ای نداری
پس چـرا تنهام گذاشـتی توی این فـصل ســیاهی
تو عـزیـزترینی اما یه رفیـق نــیـمه راهــی
داغ رفتنـت عـزیـزم خط کـشـیـد رو بـودن مـن
رفتی و دیگـه چـه فایده ناله و ضـجـّه و شیـون
تو سـفر کردی به خـورشـید ،رفتی اونور دقایق
منـو جا گذاشتی اینجا با دلی خـســته و عاشـق
نمـیـخـوام بی تو بمـونم ، بی تـو زندگی حرومــه
تو که پیش من نبـاشـی ، هـمـه چـی برام تمـومه
عاشـق خـسـته و تنها سـر گـذاشـت رو خاک نمناک
گفت جگر گـوشـه ی عـشـقو دادمـش دسـت توای خاک
نزاری تنها بمونـه ، هــمـدم چـشـم سـیـاش باش
شونه کن موهاشو آروم ، شـبا قصـه گو بـراش باش
و غـروب با اون غـرورش نتونسـت دووم بـیـــاره
پاکشـیـداز آسـمـون و جاشـو داد به یـک سـتاره
اون جــوون داغ دیـده با دلـی شـکـسـته از غـم
بوسـه زد رو خـاک یار و دور شد آهسـته و کم کم
ولی چند قدم که دور شد دوباره گـریه رو سـر داد
روشــــو بــر گــردونـــد و داد زد
بـه خـدا نـمــیـری از یاد

دلم شکسته خبر نداری .کاش میدونستم دوسم نداری.همش دوروغ بود وقتی میگفتی.به پای عشقم طاقت میاری
حالا تو رفتی از تو چی مونده.یه قاب عکس یادگاری.وقتی میبینم یادم میوفته.بهم میگفتی تنهام نذاری
کاش میدنستم چشم انتظاره.برای چشماش یه بیقراره.کاش میدونستم براش میمیره.پیش غریبه دلش اسیره
دلم گرفته خبر نداری
دلم گرفته خبر نداری
دلم گرفته خبر نداری

درد دارد وقتي:
همه چيز را ميداني و فکر ميکنند نميداني
و غصه ميخوري که ميداني و ميخندند که نميداني !

می آیی ... می روی ... و فقط یک سلام ... و گاهی یک خداحافظی نه ... این انصاف نیست ... من و یک دنیا عشق .... تو و یک دنیا بی تفاوتی....

آنگاه که غرور کسی را لِه می کنی

آنگاه که کاخ آرزو های کسی را ویران می کنی

آنگاه که شمع امید کسی را خاموش می کنی

آنگاه که حتی گوشت را می بندی تا صدای خرد شدن غرورش رو نشنوی

آنگاه که خدا را می بینی و بنده ی خدا را نادیده می گیری

می خواهم بدانم دستانت را به سوی کدام آسمان دراز می کنی

تا برای خوشبختی خودت دعاکنی

بسوی کدام قبله نماز می گزاری که دیگران نگذارده اند

اشتباه اصلی ما در زندگی......
هزاران کار غلطی نیست که انجام میدهیم،
بلکه هزاران کار درستی است که..
برای اشخاص<< غلط >> انجام میدهیم...!!

خواســـــــــتـَـن همیـــــــشــه
تــَـــــــــوانستن نیـــــــــــــــــــــــــــست...
گـــــــــاهـی خواستن;
داغ بـزرگــــــــــی است،
کــه تا ابـــــــــد بـر دلت مـــــی ماند...

دوست واقعی مثل میخ رو دیوار میمونه ،حتی وقتی میخ نباشه جاش رو دیوار هست

تو مرا به آغوش می کشی ...

بوسه ای از لبهایت می دزدم ...

و تو آرام زمزمه می کنی :

" دوستت دارم "

و من می فهمم که ،

اینجا خود ِ رویاست !!

هوا هروقت که بارونیست..تو فکر من چراغونیست

پرم از خاطرات تو..همونایی که میدونی

مگه یادم میره یکدم..تاهر وقتی که من زندم

تو بانی یه مشت شعری..هم الان هم در آیندم

دلم میخواد بیام پیشت..بذارم سر روی دوشت

بگم میمیرم از عشقت..برم گم شم تو آغوشت

منو تو زیر بارون بود..به جون هم قسم خوردیم

تو چشم هم نگاه کردیم..نگاه کردیم از عشق مردیم

خیلی شيرينه وقتی بدونی کسی هست که با 

ياد اون تمام لحظه های زندگيتو سپری می کنی.......

خيلی شيرينه وقتی بدونی تو این دنيا کسی 

هست که برای تو هست و تو هم برای اونی............

خيلی شيرينه که بدونی يکی هست تو اين دنيا 

که دوستت داره و ميگه تا آخرش با هات هستم........خيلی شيرينه که 



عاشق باشی.........

......اونم عاشق يه فرشته....

تو همسفر طلائی خورشیدی




یک باغ پر از ستاره ی امیدی




ای کاش در آن زمان که زود می رفتی




از غربت انتظار می پرسیدی که

دوستت دارم

یکـــــــ متــــرسکــــــ خـــر یــده ام

عــطــــر همیشــــگــی اتــــ را بــه تنــــش زده ام

درگـــوشــــه اتـــــاقمــــ ایستـــــاده

درستــ مثــل توستـــ، فقــط اینـکه روزی هـــزار بـار از رفــتـنـش مـرا نمـی تــر ســاند

چــه بیـــرحم می شویــــ تقــدیـــر آنـــــــگاه کـــه می گویــــــــی : تقصـــــیر خودتـــــ بـــــــود . .!

چند روزیست

مداد رنگی هایم تکلیف خود را نمیدانــــند!!

آسمان را کبود میکشنــــد

برگ های سبز را زرد

چراغ های شهر را خاموش

و دنیا را

سیاهی مطلــــــــق...!!

#دل را بدنام نکنیـــــــــــــــــم ... آنچه بعضی ها در سینه دارند ،#کاروانسراست ؛ نه دل ...

ایـ ن روز هـآ بازیـ گَر ِ خوبیـ 

شُد ـه امـ ..

لبخند می زنـَمـ !

هیچکس نمیفهمد الکیـ ـستـ !

با تـــو اشــــعارم پــــر از #تـــو می شـــود... مثــــنوی هـــایـــم هــمــه #نـــو می شـــود...

خیلی #سخت نیست که همه چیزو فدای یه نفر کنی.... ولی خیلی #سخته یه نفرو پیدا کنی که قدر این#فداکاریو بدونه !

به #باران دل نبند که هر #چهار فصل، دیوانه‌ات خواهد کرد: اگر ببارد، از #شوق ....اگر نبارد، از#دلتنگی.....!!!.