از پیاده رو می گذرم و پاییز را احساس می کنم که با همه ی سرمای زمستانیش با من سخن می گوید. با من می خندد و با من اندوهگین می شود. انگار که سالهاست با من است ودر درون من زندگی میکند. به هر آنچه می اندیشم آگاه است.
پاییز که رو به زمستان می رود دیوانه تر می شود. غم و اندوه تنهاییش را فریاد می زند و چون همه را همراه خویش کرد مرثیه ای از سرما می خواند. مدتهاست مغلوب این حیله ی پاییزی شده ام.

از پیاده رو که می گذرم دست هایم را به سرمای سوزان می سپارم، خم می شوم و برگی از روی زمین ترک زده بر می دارم و آنقدر این کار را آرام و صبورانه انجام می دهم تا دست هایم سردی پاییز را که آیه های رشک این فصل دیوانه هستند، به خاطر بسپارد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: