بگــذار مــرز تنهایــی را رد کنــم ... ببــیــن ... گذرنامــه ام فقــط " مهــر لبهایــت " را کــم دارد ........!

 جای تو خالـیــسـت . . .
خالی تر از سفره ی دل کودکی که تازه متولد شده است . . .

 بــ ـﮧ سَلامَتـــﮯ اونـﮯ کـﮧ ... ما رو تَنهـ ــا گذاشتــ ــ .... تا برهـ یکـ ــﮯ دیگــ ـﮧ رو از تَنهــ ــایـﮯ دَر بیــ ــارهـ ....!

 دستانت را در برابرم مشت میکنی...

میپرسی: گل یا پوچ...؟؟

در دلم میگویم: فقط دستانت...

ته فنــجان قهوه ام
کــف دستم
یا پیشانــی ام را ببین!
چیزی نمــی بینی؟
مثلا خــطی
حرفــی
یا چیزی که بــتوان “تو” را
به “من” نســبت داد ؟؟!!

 خــــدایا
همه از تو می خواهند ...بدهی !
من از تو می خواهم....بگیری !
خـــــدایا
این همه حس دلتنگی را از من بگیر

 هيچ کس اشکي براي ما نريخت

هر که با ما بود از ما مي گريخت

چند روزي هست حالم ديدنيست

حال من از اين و آن پرسيدنيست

گاه بر روي زمين زل مي زنم

گاه بر حافظ تفاءل مي زنم

حافظ ديوانه فالم را گرفت

يک غزل آمد که حالم را گرفت:

ما زياران چشم ياري داشتيم

خود غلط بود آنچه مي پنداشتيم

 وقتی دنیا به من پشت می کند 
واژه هایم به تمنا می افتند..
در می یابم:
لحظه نوشتن،همین لحظه است..

 کمی بیشتر از یک آسمان دلم گرفته است ...
چه دنیای کوچکی داری خدا ؛ برای هضم دلتنگی های من

 قحطی همدم است!
من به خوش آمد گویی تابلوی خیابان هم دلخوشم...