دل من باز گریست،

قلب من باز ترک خورد و شکست،

باز هنگام سفر بود و من از چشمانت می خواندم

که به آسانی از این شهر سفر خواهی کرد،

و از این عشق گذر خواهی کرد،

ونخواهی فهمید،

بی تو این باغ پر از پاییز است ...

موقع خسته شدن به دو چیز فکر کن

۱ آنهایی که منتظر شکست تو هستند تا “به تو” بخندند

۲ آنهایی که منتظر پیروزی تو هستند تا “با تو” بخندند . . .

شبها که طلوع می کند خورشید

به خستگی ها سپاس می گویم

بی شمارش دقیقه ها

در تردد رویا شناور می مانم

تا دیری دیگر

تا غروب خورشید در صبح

شب هاکه می گشاید راز

از پس پشت خاطره ها

چیزی نو زاده می شود هر دم

به آغازیدن ها سپاس می گویم

شب ها حس می کنم هستم

و در لا به لای وجودم

حس می کنم که هنوز هستی

در سکوتی نه چندان دلچسب

با نگاهی نه چندان بی درد

به خاطر بودنت سپاس می گویم!!!

نگاهت
وداع را ماند ...!
سلامت ...
خداحافظ را ...
دست دست، که میکنی، ...
بیشتر دلشوره میگیرم ...!
فقط بگو ...
بغضِ لعنتی چشمانت از چیست ...؟
.
.
مرا عاشقتر مکن ...
.
.
من فرق بین اشکها را نمیدانم ...!
میدانی که ...
همیشه منتظر میمانم ....!!!

دنیای این روزای من هم قد تن پوشم شده

اینقدر دورم از تو که دنیا فراموشم شده

دنیای این روزای من درگیر تنهایی شده

تنها مدارا می کنیم دنیا عجب جایی شده

هر شب تو رویای خودم آغوشتو تن میکنم

آینده ی این خونه رو با شمع روشن میکنم

در حسرت فردای تو تقویممو پر می کنم

هر روز این تنهایی رو فردا تصور میکنم

هم سنگ این روزای من تنها شبم تاریک نیست

اینجا به جز دوری تو چیزی به من نزدیک نیست....

در کودکی همیشه گمان می کردم
پایان خاک آن جاست
نزدیک آسمان
و اگر چند روزی خاک را طی کنم
به انتهای زمین می رسم.
امروز احساس می کنم
بر پرتگاه زمین ایستاده ام.
این راه دور را به چه هنگامی آمدم

برای ارزوهایم
سنگ قبری خرید ه ام
دیشب تمامشان را دفن کردم
دور از چشم مادرم
مادرم همیشه برایم ارزو میبافت
نمی خواهم برنجد از من
و تو ای غریبه اگر خواستی
برای ارزوهایم
فاتحه ای بخوان

پروردگارا ...

با بارانی ترین نگاهم به درگاه ملكوتی تو پناه

میجویم ونام های مقدس تورا با ذره ذره

وجودم تكرار میكنم: یانور... یانورالنور... یامنورالنور... یاكل نور...

عاشقانه تو را می خواهم وامید دارم كه مرا بی اجابت نخواهی گذاشت...  

 وجودم خسته از آزمون های دشوار توست... 

می گن صبر کوچیکت چهل ساله

وای از روزی که تو بخوای چهل سال صبوری کنی

 و ما بنده های کم طاقت تو نتونیم دووم بیاریم...

خدای مهربونم خسته ام!کی می دونه درون این چهره ی آروم من

 چی می گذره غیر از خودت... من همونم؟

نه!

من دیگه حتی شب و روزت رو هم گم کردم.

فقط اینو می دونم که

در سخت ترین و مهمترین جلسه ی آزمون تو قرار گرفتم؛

 آره سخت ترینه چون که داری منو با عزیزانم

با تکه های وجودم امتحان میکنی.

تو هم مثل یه معلم سخت گیر و دلسوز دست گذاشتی رو نقطه ضعفم...

از خودت می خوام که تو امتحانت دستم رو بگیری.

گله ای نیست ؛

ت

تورا به خاطر داشته ها و نداشته ها و گرفته ها ستایش..

.

و در این دیر نبودن سخت است

و ندیدن سخت تر

می روم  تا باشم

شاید دور

شاید هم نزدیک...

آسمان...

     ابر...

         باد....

نور...

   خورشید...

           سکوت...

   و من...

  من در بند بند ثانیه ها احساسش کردم

       و تبلوری دوباره از بودن در من شکفت

 من جاری شدم در تسلسلی از لحظه ی اکنون

       و رها گشتم

               در آغوش بینهایت

                                               تا بینهایت...