می خواهم برگردم به روزهای کودکی

آن زمان ها که :

پدر تنها قهرمان بود

عشــق، تنـــها در آغوش مادر خلاصه میشد

بالاترین نــقطه ى زمین، شــانه های پـدر بــود

... بدتـرین دشمنانم، خواهر و برادر های خودم بودند

تنــها دردم، زانو های زخمـی ام بودند.

تنـها چیزی که میشکست، اسباب بـازیهایم بـود

و معنای خداحافـظ، تا فردا بود....!

دست به دامن خدا که می شوم
چیزی آهسته درون من
به صدا می آید که...
نترس!!...
از باختن تا ساختن دوباره فاصله ای نیست...

دُنــیآی دَسـت ها اَز هــَر دُنیــآیی بی وَفــآتــَر اســت... 

امــروز دَســت هـآیــَت را می گــیرَنـد،

قـصـه عـآدَتــ کهـ شـُدی، 

هـَمـآنــ دَسـت هـآ رآ بـَرآیـت تــِکـــآن میــ دَهـَند...!

من آن گلبرگ مغرورم.... 
که میمیرم ز بی آبی....
ولی با منت و خواری....
پی شبنم نمیگردم . . .

میدانم :
در این باران بی منت .....
تو هم اینجور مغروری.....

سخت ترین دو راهی ، دوراهی بین فراموش کردن و انتظار است
گاهی کامل فراموش میکنی و بعد میبینی که باید منتظر می ماندی
و گاهی
آنقدر منتظر میمانی تا وقتی که میفهمی زودتر از این ها باید فراموش میکردی . . .

خودت را از خانه تفریق کن

و با چمدانت جمع ببند

همین خیابان تو را تا آخر عمر سواری خواهد داد

تو چرا می لرزی؟
بایست...
محکم بایست.
بمان و تحمل کن.
تمام بار صبر و تحمل من
بر دوش توست...
پای من...!
محکم باش و نلرز
حتی اگر دلم لرزید...

در روزگاری که خنده مردم از زمین خوردن توست... پس برخیز تا چنین مردمی بگریند

عـاشِقــانـِـه هايـــ مَن ...

دِلـم شـور میـزنـه ...

مـی تَــرســم صُبـــح کِــه از خـــواب بیـدار شــدمــ ،

از قــــابِ عَکستـــ هـَــم رَفتـــه بـــاشـی !!

از تــو بعیــد نیستــــ ...

میدونی چرا میگن” دلت دریا باشه”
وقتی یه سنگو تودریا میندازی
فقط برای چند ثانیه اونو متلاتم میکنه
وبرای همیشه محو میشه
ولی اون سنگ تا ابد ته دل دریا موندگاره
وسعی می کنم مثل دریا باشم
فراموش کنم سن… که به دلم زدن
با اینکه سنگینی شونو برای همیشه روی سینه ام حس می کنم.