گاهـــی دلت بهانه هــایی می گیــرد که خودت انگشت بـه دهــــان می مانـی...
گاهی دلتنگی هایی داری که فقـط باید فریــادشان بــزنی امــا سکـــوت می کنــی ...
گاهـــ ـی پشیمانی از کترده و نــاکــــرده ات...
گاهــــی دلتـــــ ــ ـ نمی خواهـــد دیــروز را بـه یــاد بیـــ ـاوری انگیـــزه ای بــرای فــردا نـــداری و حـال هـم کـــ ـه...
گاهــی فقطـــ ـ ـ دلتـــــ ــ ـ میخواهــ ـد زانــو هایت را تنـگ در آغــوش بگیـــ ـری و گوشـ ـه ای گوشـه تریـن گوشـــه ای...! کــ ه می شناسـی بنشینـــی و"فــقــط" نگـــ ـاه کنــ ـی ...
گاهــ ـی چقــ ـدر دلتــــ ـ بـرای یک خیـــ ـال راحتــــ ــ ـ تنگ می شــود...
گاهـــ ـی دلگیـــ ـری...شایــد از خـــ ـودت...شایــــ ـد...

بــ ـه چشم هايـــــ ـم نگـــــ ـاه كن...
آثــــ ـار ايـن چنـــــ ـد ســـ ال عاشقيــ ــ ـم...
آنجــــ ـاستــــــ ــ ـ !!!

ین شبــــ ــ ـ هـا چشـــم هــای من خستــــ ـه است, ...
گاهــــ ـی اشک, ...
گاهــــ ـی انتظــــ ـار , این سهـــــ ـم چشمهــــ ـای من استــــ ــ ـ ..

ــه بـــــودن هـــا ، دیـــر عـــادتـــ کن... !



و بــه نبــودن هـا ، زود ...!



آدم هــا ، نـبودن را بهـتر بلـدنـــد..!!

برای تو ..
برای چشمهایت ..
برای من ..
برای دردهایم ..
برای ما ..
برای این همه تنهایی
ای کاش خــــــــــــدا کاری بکند..

ــه بـــــودن هـــا ، دیـــر عـــادتـــ کن... !



و بــه نبــودن هـا ، زود ...!



آدم هــا ، نـبودن را بهـتر بلـدنـــد..!!

دلم برای کسی تنگ است

که چشمهای قشنگش را

به عمق آبی دریا می دوخت

و شعرهای قشنگی

چون پرواز پرنده ها می خواند


دلم برای کسی تنگ است

کسی که خالی وجودم را از خود پر می کرد

و پری دلم را با وجود خود خالی

دلم برای کسی تنگ است

کسی که بی من ماند

کسی که با من نیست

دلم برای کسی تنگ است

که بیاید

و به هر رفتنی پایان دهد

دلم برای کسی تنگ است

که آمد

رفت

و پایان داد

کسی

…

سراب رد پای تو کجای جاده پیدا شد
کجا دستاتو گم کردم که پایان من اینجا شد

کجای قصه خوابیدی که من تو گریه بیدارم
که هر شب حرم دستاتو به آغوشم بدهکارم

تو با دلتنگیای من تو با این جاده همدستی
تظاهر کن ازم دوری تظاهر می کنم هستی


تو آهنگ سکوت تو به دنبال یه تسکینم
صدایی تو جهانم نیست فقط تصویر می بینم

یه حسی از تو در من هست که می دونم تو رو دارم
واسه برگشتنت هر شب درارو باز میذارم

تو با دلتنگیای من تو با این جاده همدستی
تظاهر کن ازم دوری تظاهر می کنم هستی

شب از جنگل شعله ها می گذشت
حریق خزان بود و تاراج باد
من آهسته در دود شب رو نهفتم
و در گوش برگی-که خاموش خاموش می سوخت-گفتم:
مسوز این چنین گرم در خود، مسوز!
مپیچ اینچنین گرم بر خود، مپیچ!
که گر دست بیداد تقدیر کور
تو را می دواند به دنبال باد
مرا می دواند به دنبال هیچ

از این بن بست بی فردا رهایم کن
از این دیروز و امروزها رهایم کن
از این صحرای بی باران رهایم کن
از این مرداب ماندنها رهایم کن
از این شبهای بی تابی رهایم کن
از این خواب پریشانی رهایم کن
از این دریای طوفانی رهایم کن
از این امواج سوزانی رهایم کن
از این دنیای دلتنگی رهایم کن
از این روزای تکراری رهایم کن
از این بی تو بودنها رهایم کن
از این دلهره نبودنها رهایم کن