اجـــــــازه خدا؟؟
می شه من ورقـــــــه مو بدم؟
می دونم وقت امتــــــــــــحان تموم نشده
ولی من دیگـــه خسته شدم ...

دلهای پاک خطا نمیکنند.......................سادگی میکنند
وامروز سادگی ..... پاکترین خطای دنیاست

کسی دیگر نمی کوبد در این خانه ی متروک را

کسی دیگر نمی پرسد چرا تنهای تنهایم

و من چون شمع میسوزم و دیگر هیچ چیز از من نمی ماند

و من گریان و نالانم و من تنهای تنهایم

درون کلبه ی خاموش خویش

اما کسی حال من غمگین را نمی پرسد 

و من دریای پر اشکم که طوفانی به دل دارم 

درون سینه ی پر جوش خویش

اما کسی حال من تنها نمی پرسد 

و من چون تک درخت زرد پاییزم 

که همدم با نسیمی میشود برگی جدا از او 

و دیگر هیچ چیز از من نمی ماند

اینجا نقطه ی صفر است !!!

اینجا از فکر ِ تــو ،

هر چه جمع میزنم ، هر چه کم میکنم ، فرقی نمیکند !

اینجا روز و شب دیگر معنا ندارد !

اینجا ، قطب ِ دلتنگی و مرز ِ بی کسی ست !

اینجا برای با تو ماندن ، گمرکی می گیرند !!

اینجا همه چیز نسبی ست !

اینجا ، خودپرستی بازارش از محبّت گرمتر است !

اینجا نقطه ی صفر است !!!
...
اینجا ، دلها یخ می بندند و دستها هم !

اینجا ، فقط اینجاست !!

اینجا دروازه های ِ رویا بسته است و بالهای ِاندیشه شکسته !

اینجا نقاشهایمان کورَند و شاعرانمان ، دروغگو !!

اینجا حقیقت نایاب شده !

کاش میشد بروم...

اینجا ،

جادّه ها ، بن بست اند !!!

در وطن مثل غریبانم،نمی دانم چرا

روز و شب سر در گریبانم، نمی دانم چرا

هر که از روی دل جانم فدایش می کنم

مثل عقرب می زند نیشم، نمی دانم چرا

گلوله نمى دانست ...!!!
تفنـ ــگ نمى دانست ...!!!
شكارچى نمى دانسـ ـــت ...!!!
كه پرنده براى جوجـــه هايش غذاميبرد ...
خـــــداكه مــــــــي دانســـــتـــــــــــــ

ایـن روزهـــا خبـــری نیسـت

بـه جــــز

سِـیــر سـعـودی دلـتنگـــیـهای مـَن

بـرای تـــو

شب خامش است و خفته در انبان تنگ روي
شهر پليد كودن دون ، شهر روسپي 
ناشسته دست و رو 
برف غبار بر همه نقش و نگار او 
بر ياد و يادگارش ، آن اسب ، آن سوار 
بر بام و بر درختش ، و آن راه و رهسپار 
شب خاموش است و مردم شهر غبار پوش
پيموده راه تا قلل دور دست خواب 
در آرزوي سايه ي تري و قطره اي 
رؤياي دير باورشان را 
آكنده است همت ابري ، چنانكه شهر 
چون كشتي شده ست ، شناور به روي آب 
شب خامش است و اينك ، خاموشتر ز شب 
ابري ملول مي گذرد از فراز شهر 
دور آنچنانكه گويي در گوشش اختران 
گويند راز شهر 
نزديك آنچنانك 
گلدسته ها رطوبت او را 
احساس مي كنند 
اي جاودانگي 
اي دشتهاي خلوت وخاموش 
باران من نثار شما باد

ما چون دو دريچه ، رو به روي هم 
آگاه ز هر بگو مگوي هم 
هر روز سلام و پرسش و خنده 
هر روز قرار روز آينده 
عمر آينه ي بهشت ، اما ... آه 
بيش از شب و روز تيره و دي كوتاه 
اكنون دل من شكسته و خسته ست 
زيرا يكي از دريچه ها بسته ست 
نه مهر فسون ، نه ماه جادو كرد 
نفرين به سفر ، كه هر چه كرد او كرد

ديگر اكنون ديري و دوري ست 
كاين پريشان مرد 
اين پريشان پريشانگرد 
در پس زانوي حيرت مانده ، خاموش است 
سخت بيزار از دل و دست و زبان بودن 
جمله تن، چون در دريا، چشم 
پاي تا سر، چون صدف، گوش است 
ليك در ژرفاي خاموشي
ناگهان بي ختيار از خويش مي پرسد 
كآن چه حالي بود ؟ 
آنچه مي ديديم و مي ديدند 
بود خوابي، يا خيالي بود ؟
خامش، اي آواز خوان ! خامش 
در كدامين پرده مي گويي ؟
وز كدامين شور يا بيداد ؟
با كدامين دلنشين گلبانگ، مي‌خواهي 
اين شكسته خاطر پژمرده را از غم كني آزاد ؟
چركمرده صخره اي در سينه دارد او 
كه نشويد همت هيچ ابر و بارانش
پهنه ور درياي او خشكيد 
كي كند سيراب جود جويبارانش ؟
با بهشتي مرده در دل ،‌كو سر سير بهارانش ؟
خنده ؟ اما خنده اش خميازه را ماند 
عقده اش پير است و پارينه 
ليك دردش درد زخم تازه را ماند 
گرچه ديگر دوري و ديري ست 
كه زبانش را ز دندانهاش 
عاجگون ستوار زنجيري ست 
ليكن از اقصاي تاريك سكوتش ، تلخ 
بي كه خواهد ، يا كه بتواند نخواهد ، گاه 
ناگهان از خويشتن پرسد 
راستي را آن چه حالي بود ؟
دوش يا دي ، پار يا پيرار 
چه شبي ، روزي ، چه سالي بود ؟