مرا دیدی ....از پشت پنجره اتاق تاریکم ؟
برف می باریدو من ...... 
این بار با تارتار دل شکسته ، تار مینواختم !
سرد بود و تاریک ، دلم از تار نازک تر
منتظر بودم تا بیایی ...
شمع ها نظر آمدنت بود.... نه برای روشنایی
زیباترین ترانه ها را 
با سیلابی ترین اشکها خواندم
و تو دیدی که چگونه 
ساختم وسوختم ... ؟
سوختم از آنچه که فهمیدم!
سوختم از آنچه که باور نداشتم! 
رفتی.....
ماندم...... 
و برای هیچ گریستم. 

ماندم......
سوختم....
به آ مدنت چشم دوختم. 
دل من در آن شب سرد
در میان فصل مرگ
همراه با تار دلم 
پرپر شد برای تو ......... ... 
و تو .....
از پشت پنجره اتاق دیدی 
که من دست به تارم بردم و برایت .....
نواختم.... نواختم....... نواختم....
و تو... عريان شدی و رقصيدی ..... 
عجب سازو نوائي... عجب شبي!
راستی که ......
همان سيب سرخ 
لبه پنجره....
کار خودش را کرد

چند سال پیش ...

وقتی كه تركم می كردی ؛

گفتی كه از یاد ببرم ؛ هر آن چه بین مان بود
.........
و من نیز اسمت 
را

بر در و دیوار نوشتم

تا خاطرم باشد كه باید ...

فراموشت كنم !

با هم میشه مثل ماه درخشید
میشه به زمین ستاره بخشید
با هم میشه تو روزای ابری
از گم شدن خورشید نترسید
با هم میشه آفتابو صدا کرد
خاکو معتبر مثل طلا کرد
با هم میشه سنگ بی صدا رو
با ناز ترانه آشنا کرد
با هم پشت ما کوهه
نمیترسیم نمی افتیم نمی بازیم
این آواز نمیمیره تا وقتی که
هم آوازیم
بتازه غصه تا میخواد بتازه
نسازه روزگار با ما نسازه
شب و روز طعنه دشمن دوباره
بباره از در و دیوار بباره

یاد دارم در غروبی، سرد سرد
می گذشت از کوچه ما دوره گرد
داد میزد: کهنه قالی می خرم 
دسته دوم، جنس عالی می خرم
کاسه و ظرف سفالی می خرم
گر نداری کوزه خالى می خرم
اشک در چشمان بابا حلقه بست
عاقبت آهی کشید، بغضش شکست 
اول ماه است و نان در سفره نیست 
ای خدا شکرت ولی این زندگیست؟ 
اتفاقاً مادرم هم روزه بود 
بوی نان تازه هوشش برده بود 
خواهرم با عجله بیرون دوید
گفت آقا سفره خالی می خرید؟

هر جا دلت شکست، قبل از رفتن خودت جاروش کن تا هر ناکسی منت دستای زخمیشو رو سرت نذاره

گفتم
نمیدانم که در قید چه هستی
طرفدار خدا یا بت پرستی
نمی دانم در این دنیای محشر
به چه عشقی چونین ساکت نشستی


گفت
طرفدار خدای عشقم ای یار
از این عاشق کشی ها دست بردار
که کار بت پرست بی وفایی
نه من که غصمه درد جدایی


گفتم
خدارا با تو هرگز نیست کاری
که تو خود ناخدای روزگاری
به روی زورقی درهم شکسته
مثل ماهی که رو ابرا نشسته


گفت
اگر من ناخدایم با خدایم
نه کن تو از خدای خود جدای
به تو محتاجم ای یار موافق
به تو محتاجم ای همراه عاشق
به تو محتاجم ای یار موافق
به تو محتاجم ای همراه عاشق


گفتم
خدای عشق تو داره خدایی
که تو دینش گناه بی وفایی
بگو رندانه میگویی صد افسوس
تو نور ماهی و من نور فانوس
تو هشیارانه گفتی یا ز مستی
نفهمیدم که در قید چه هستی


گفت
من غرق سکوتم تو بخوان
قصه پرداز تویی
من هیچم و پوچم تو بمان
سینه و راز تویی
به تو محتاجم ای یار موافق
به تو محتاجم ای همراه عاشق


گفتم
من غرق سکوتم تو بخوان
قصه پرداز تویی
من هیچم و پوچم تو بمان
سینه و راز تویی
من رو به زبانم
دم آغاز تویی

این دست هم ...
حکم
حکم تو
فقط بازی با دلم را
تمام کن ... !

دفتری بود که گاهی من و تو
می نوشتیم در آن
از غم و شادی و رویاهامان
از گلایه هایی که ز دنیا داشتیم
من نوشتم از تو:
که اگر با تو قرارم باشد
تا ابد خواب به چشم من بی خواب نخواهد آمد
که اگر دل به دلم بسپاری
و اگر همسفر من گردی
من تو را خواهم برد تا فراسوی خیال
تا بدانجا که تو باشی و من و عشق و خدا!!!
تو نوشتی از من:
من که تنها بودم با تو شاعر گشتم
با تو گریه کردم
با تو خندیدم و رفتم تا عشق
نازنیم ای یار
من نوشتم هر بار
با تو خوشبخترین انسانم...
ولی افسوس
مدتی هست که دیگر نه قلم دست تو مانده است و نه من!!!

نه
کاغذ لازم نیست
روی همین برگ خشک هم نوشته است
قهوه ات را یک نفس خوردی
فال من همین بود
والسلام