و من هر #شب زندگی می کردم با خنکای باد با بوی گربه ی خزیده به آن تنهایی ها با سرخ و سفید ها ی این چراغ ته #کوچه همه چیز ساده ست من بی میلم. بین آری و نه

مَـحـبـوب مـَــــن،

گـُنـاهـانـَــم را بـبـَخـش

مــهربـانـیـَّت را #بـارهــا دیـدهـ اَم

بـَر خَـطاهایـَـم خـَطے بـِکـَش..

مـیـدانــَــــــــــم..!!

بـارهـا گـُفـتــے #دِلـَت را شِـکـَسـتـه اَم

اَمـا بـِدان

بـے تـــــــــــو، مـَــــــــن اَز پــا نـِشَـسـتـه اَم...

مـیـدانــَــــــــــم..!!

تـــــــــو را بـارهــا رَنــــــــج دادهـ اَم

تـــــــــو را بـا غـَـم و غـُصـه آشتــے دادهـ اَم

تـــــــــو کـه اَز مـَـــــن هیــــــچ #خیــرے نـَدیـدهـ اے

نـَگــــــو..!

مـیـدانــَــــــــــم دیگـَر اَز مـَــــــن بـُریـدهـ اے..

بـَراے #بـَخـشـش مــَــــــن راهــے نـَـمانــدهـ اَسـت

مـیـدانــَــــــــــم #تَنــــــــها میـمـانـَــــــم

فَـقَــط خـواستـَـــم حـَـلالــَـــــــــــم کُنـــے..

بنـده ای #خـدا را گـفـت: اگــر سـرنـوشـت مــــرا تــو نـوشتـــه ای پـس چـرا #دعـــــــــا کنــم…؟ خــدا گـفـت:شـایـد نـوشتــه بـاشــم: هــــر چــــــه او دعــــا کنـــد…

عشـق رو میـشـه تــو دستـای خستــه #پــــــــدر دیـــد .... و تــوی نــگاه نـگـران #مـــــــــــادر ...نـه تــو دستـای مـنـتـظـر یـه غـریبـــه ...

چشمانت رانقاشی کشیده ام وهرشب ازدلتنگی بااوحرف میزنم وچشمانت درنقاشی...آرام آرام گریه میکند.

عاشقانه نوشتم تاعاشقانه بخوانند آنان که تنها دلیل بودنشان رازی است... که ازیک مسافردرسینه دارند آنان که... تمام دارائیشان یک گل بود ویک دل که آن رانیزبخشیدند اما... ! هرگزنرسیدند

نفس های من به شماره افتاده اند...تو گریختن را استادی. ساز نگاه من سکوت است....لعنتی

وقــتيــــ نباشی..... فرقيـــ نميکند که #شنبه استــــ ... يا #سه #شنبهــــ تمام روز های زندگيــــــــــ تعــــطـــــــيلـــــ است

تَـنهــآیـے مُـطلـَــق را باید با #خط #بریــل می نوشتند ... #شنیـــدنش کافــــی نیست ، باید#لــــــــمــــــــســـــش کرد ...!

دست نوشته هایم را به نام خود کرده ای وتنها بهانه جاری شدن آن بر روی کاغذ سفید دفترم شدی...وتنها دلیل بارانی شدن چشم هایم....