با همين چشم ، همين دل 
دلم ديد و چشمم مي گويد 
آن قدر كه زيبايي رنگارنگ است ،‌هيچ چيز نيست 
زيرا همه چيز زيباست ،‌زياست ،‌زيباست
و هيچ چيز همه چيز نيست 
و با همين دل ، همين چشم 
چشمم ديد ، دلم مي گويد 
آن قد كه زشتي گوناگون است ،‌هيچ چيز نيست 
زيرا همه چيز زشت است ،‌ زشت است ،‌ زشت است 
و هيچ چيز همه چيز نيست 
زيبا و زشت ، همه چيز و هيچ چيز 
وهيچ ، هيچ ، هيچ ، اما 
با همين چشم ها و دلم 
هميشه من يك آرزو دارم 
كه آن شايد از همه آرزوهايم كوچكتر است 
از همه كوچكتر
و با همين دلو چشمم 
هميشه من يك آرزو دارم 
كه آن شايد از همه آرزوهايم بزرگتر است 
از همه بزرگتر 
شايد همه آرزوها بزرگند ، شايد همه كوچك 
و من هميشه يك آرزو دارم 
با همين دل 
و چشمهايم 
هميشه

از تهي سرشار 
جويبار لحظه ها جاري ست 
چون سبوي تشنه كاندر خواب بيند آب ، واندر آب بيند سنگ 
دوستان و دشمنان را مي شناسم من 
زندگي را دوست مي دارم 
مرگ را دشمن 
واي، اما با كه بايد گفت اين ؟ من دوستي دارم 
كه به دشمن خواهم از او التجا بردن 
جويبار لحظه ها جاري

چون پرده ي حرير بلندي
خوابيده مخمل شب ، تاريك مثل شب 
آيينه ي سياهش چون آينه عميق 
سقف رفيع گنبد بشكوهش
لبريز از خموشي ،‌ وز خويش لب به لب 
امشب بياد مخمل زلف نجيب تو 
شب را چو گربه اي كه بخوابد به دامنم 

من ناز مي كنم
چون مشتري درخشان ،‌ چون زهره آشنا
امشب دگر به نام صدا مي زنم تو را 
نام ترا به هر كه رسد مي دهم نشان 

آنجا نگاه كن 
نام تو را به شادي آواز مي كنم 
امشب به سوي قدس اهورائي
پرواز مي كنم

خشمگين و مست و ديوانه ست 
خاك را چون خيمه اي تاريك و لرزان بر مي افرازد 
باز ويران مي كند زود آنچه مي سازد 
همچو جادويي توانا ، هر چه خواهد مي تواند باد 
پيل ناپيداي وحشي باز آزاد است 
مست و ديوانه 
بر زمين و بر زمان تازد 
كوبد و آشوبد و بر خاك اندازد 
چه تناورهاي باراو مند 
و چه بي برگان عاطل را 
كه تكاني داد و از بن كند 
خانه ازبهر كدامين عيد فرخ مي تكاند باد ؟
ليكن آنجا ، واي 
با كه بايد گفت ؟
بر درختي جاودان از معبر بذل بهاران دور 
وز مسير جويباران دور 
آِياني بود ،‌مسكين در حصار عزلتش محصور 
آشيان بود آن ، كه در هم ريخت ،‌ ويران كرد ،‌ با خود برد 
آيا هيچ داند باد ؟

غمگین ترین جای خاطره اونجاییه که :


کم کم احساس مے کنے

چهرش داره از یادت مے ره ...!

اونوقت با یه مرده فرقی نداری

دلتنگ که باشی

آدمِ دیگه ای می‌شی!
خشن‌تر ، عصبی‌تر ، کلافه‌تر ، بدبین تر و تلخ‌تر ...
و جالب‌تر اینکه با آدمای اطرافت هم کاری نداری!
همش رو نگه میداری و دقـــــیقا سرِ کسی
... ... ... خالی میکنی که:

دلتــــنگشی ..!

دلم می گیرد از هر چه هست
دلتنگ می شوم به هر چه نیست
چه خوب می شد
نبود هر چه که هست
بود هر چه که نیست
دلتنگی هایم را جایی، جا گذاشته ام
کجا؟ نمی دانم
فقط دلم دل دل می کند
خسته ست و افسرده
این روزها .... بی خیال
فقط سرم درد می کند ... نشانه چیست ؟ مرگ
دوباره چسب خورده ترین قسمت سینه ام می شکند
جایی که تمام ساعت های سکوت سعی به جمع کردن آن داشته ام
تب می کند نگاه ... می سوزد این دلم
قلبم چه بی کس است
دنیا

چـقـدر ایـن حـصـارِ لـعـنـتـیِ سـكـوت ! بـلـنـد اسـت مـیـانِ مـن و تـو . . .

چـیـزی بـگـو! تـا بـُگـشـایـد گـلـویـمـ بـه هـِق هـِق . . /.

دلم برای کسی تنگ است

که چشمهای قشنگش را

به عمق آبی دریا می دوخت

و شعرهای قشنگی

چون پرواز پرنده ها می خواند

نمی دانم شبی که اشک ها در گونه هایم میشود سیلاب خونابه 

شب و روزی که از شادی بودن در کنار تو 

می پرم از خواب بی پروا 

و خود را پشت پولادین ترین زنجیرجاویدان بی مهریت می بنیم 

تو آیا لحظه ای، در گوشه ای،کنج اتاقی ،ذره ای در فکر من هستی؟ 

من آیا گوشه ای پستوی قلبت لانه ای دارم؟ 

مرا در انتهای باور مستانه ات 

در امتداد فرصت و تردید 

اگر یابی ،کمی اندیشه کن 

شاید به زیر ضربه های سمّ بی مهری مرا دیدی 

که می پوسم و می خشکم و می سوزم و ویران می شود این دل 

تو آیا با دلی لبریز از احساس و آرامش 

کمی یا ذره ای ،کنج اتاقی،گوشه ای در فکر من هستی؟ 

من اما با تمام دردهایم می شوم تنها 

تواما با نگارت چون شدی تنها 

در پیچ و خم شبهای بارانی 

به هنگام مرور خاطرات سرد و متروکه ت 

بگو با من به راستی ذره ای در فکر من هستی؟